Geen kleuter die zijn verjaardag zal vergeten, behalve dan misschien Hap, het kleine monster uit Hap Schrok weg. Als hij op een ochtend een taart met vijf kaarsjes vindt, beseft hij niet dat hijzelf de jarige is. De taart staat er zomaar, zonder jarige en 'zonder feestje', zoals hij Schrok vertelt. Beide fantasiemonsters houden een wedstrijd om te bepalen wie de meeste honger heeft en de taart mag eten. Terwijl Hap zegeviert in bluffen, verslindt Schrok ook werkelijk alles wat op zijn weg komt. Van moestuin tot koeienweide, de hele boerderij moet eraan geloven.

Het is een beproefd recept: de kleine held overtroeft de grote bruut door zijn sluwheid. Ook Hap Schrok weg stoelt op deze formule. Door zijn listige aanpak weet de kleine Hap te voorkomen dat Schrok de 'gevonden' taart in één klap naar binnen speelt. Toch is het niet de volle maag die Schrok verhindert de taart op te eten: een bende boze boerderijdieren jaagt hem de tuin uit. Het verhaal eindigt met een groot verjaardagsfeest, waarop ? eerlijk is eerlijk ? ook een stuk taart voor Schrok wordt bewaard.

Aan het begin van het boek verbeelden de illustraties wat de tekst al vertelt, en gaandeweg worden ze uitgebreid met humoristische details, tot ze het uiteindelijk zelfs bijna geheel van de tekst overnemen. Die wisselwerking nodigt uit tot aandachtig kijken. Dat geldt ook voor de vrolijke afbeeldingen in collage, verf en potlood, die erg veel patronen, kleuren en details bevatten. De drukke compositie loodst je meteen naar de kern. Daarnaast vergt de suggestie van beweging, die ontstaat door de herhaling van figuren op een en dezelfde prent, al wat kijkervaring.

Hap Schrok weg bevat echter ook heel wat herkenbare ingrediënten, in beeld én in taal. Kleuters zijn beslist al vertrouwd met het procedé van herhaling, dat tijdens de eetwedstrijd ten volle wordt uitgespeeld. Het kippenhok gaat eraan tot het laatste ei, de moestuin tot de laatste vogelverschrikker, en de wei tot de laatste koeienvlaai. De overdrijvingen zullen vele kleuters bevallen en sluiten mooi aan bij hun gevoel voor humor.

Voortdurend speelt het verhaal met de kracht van taal. Terwijl Schrok zich vooral als echte veelvraat laat kennen, overtroeft Hap hem door pure bluf en goedgekozen vergelijkingen. Als Schrok net de hele moestuin heeft opgegeten, antwoordt Hap 'Dat zegt nog niets. Dat groensel eet ik als salade op mijn hamburger. Maar zie je dat daar?' Voor kleuters die net zelf de mogelijkheden van taal ontdekken, is dit beslist een leuk en grappig boek. [Frauke Pauwels] Verberg tekst

In dit prentenboek over een eetwedstrijd van twee slokoppen vindt Hap, een fantasiedier, een taart met vijf kaarsjes. Hij weet niet voor wie die taart is. Het monsterachtige wezen Schrok wil de taart opeten en om beurten scheppen ze op dat ze heel veel honger hebben, en dus recht op de taart. Hap wijst aan wat hij zou kunnen opeten, bijvoorbeeld een kip. Schrok eet daarna de kip met stokken en gaas en hok en al op. Dat doet hij achtereenvolgens met de moestuin, de koeienweide, de paardenstal en de boerderij. Net voordat Schrok eindelijk een hap van de taart wil nemen, komen de vrienden van Hap hem feliciteren met zijn verjaardag en jagen ze het monster weg. Dan vindt Hap een briefje waarop staat dat de taart voor hem is. De laatste acht pagina's hebben weinig of geen tekst, de andere pagina's juist vrij veel. De tekst is gedrukt in de prent of op een witte achtergrond van ruitjespapier. De bonte, chaotische illustraties tonen soms dezelfde figuur meer keren op een pagina en bevatten veel onomatopeeën (klanknabootsingen) in grote, uitgeknipte letters alsook handgeschreven tekst, fotocollages en stippellijntjes om de kijkvolgorde aan te geven. Ze zien er vrolijk uit, maar het absurdistische verhaal zal niet ieder kind aanspreken. Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst

Er staat een grote taart in de tuin van Hap. Net als Hap eraan wil beginnen, komt Schrok langs, die de taart meteen opeist. Hap stelt voor om een wedstrijd te houden om ter meeste eten. Schrok gaat er meteen op in. Als Hap zegt dat hij wel een hele kip kan opeten, eet Schrok meteen het hele kippenhok op. En als Hap zegt dat hij een geit op kan eten, eet Schrok de hele moestuin op. Zo gaat het maar door totdat Hap hoopt dat gulzige Schrok echt niet meer kan ... Het verhaal gaat ongetwijfeld over gulzigheid en opscheppen en gaat hier behoorlijk ver in. Sommige kinderen zullen dan ook schrikken van de gulzigheid van Schrok. Anderzijds zullen andere kinderen er snel de humor van inzien en op de grond liggen van het lachen door de absurditeit van dit verhaal. De namen voor de twee hoofdpersonages Hap en Schrok zijn prima gekozen maar dat zal menig kind ontgaan. De illustraties maken een erg drukke indruk. Op elke pagina word je overladen met beelden en indrukken. Kinderen kunnen zich helemaal verliezen in de illustraties waardooor het geheel een eerder chaotische indruk nalaat.

Verberg tekst