Ik heb aan de jeugdliteratuur maar één echte leeservaring overgehouden: Hector Malots Alleen op de wereld, het ontroerende verhaal van een weesjongen die samen met zijn aapje rondtrekt en tracht te overleven in een genadeloze wereld. Daaraan moest ik denken toen ik De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, het debuut van De Morgen-journalist Marnix Peeters, aan het lezen was. Ook hier een tiener die, door zijn vader achtergelaten, samen met een beer tracht te ontsnappen aan een leven vol kommer en kwel, maar op zoek naar het geluk steeds dieper in de shit verzeild geraakt. Peeters' verhaal heeft echter niets fijnzinnigs of ontroerends. Het is een rauwe, morbide, geperverteerde versie van Alleen op de wereld.
Werners moeder heeft zelfmoord gepleegd en zijn vader dropt hem bij de drie heksachtige zusters Crique, die zich op een wel zeer bijzondere manier van energie voorzien, namelijk door het laten gisten van lijken. Nadat hij daartoe mensen vermoord heeft, vindt Werner het welletjes en trekt hij eropuit met een beer met drie poten. Hij komt terecht bij een op seks beluste vrouw die hem inwijdt in de liefde. Wanneer ze niet lang daarna een zwart jongetje meebrengt, loopt een en ander uit de hand en moet Werner vluchten. Hij belandt bij een strontophaler, waar hij wegloopt. Niet veel later ontmoet hij een veertienjarig meisje, dat hij bezwangert, wat leidt tot de dood van haar blinde vader en haar opsluiting in een weeshuis. Na wat omzwervingen en de bevrijding van zijn geliefde uit het weeshuis, verongelukt ze, wat hem in een diepe rouw stort. Teleurgesteld over het leven wil hij zijn vader ter verantwoording roepen, maar hij komt terug bij het huis van de gezusters Crique, waar echter nieuwe, maar even wrede bewoonsters — ze laten zijn enige vriend, de beer, sterven — zich over hem ontfermen. Hij wordt er letterlijk een lijkenpikker. De ellende houdt pas op wanneer het handeltje in dode lichamen ontdekt wordt en Werner met zijn medeplichtigen voor het gerecht verschijnt.
Behalve voor jubelende recensies in De Morgen over De Morgen-medewerkers, ben ik ook altijd op mijn hoede voor quotes van BV’s op buikbandjes. Erik Van Looy en Jan Mulder zijn laaiend enthousiast (‘Een nieuwe John Irving’; ‘Verfilmen. Onmiddellijk.’) en ook Herman Brusselmans doet op de flap erg zijn best. Ik denk dan altijd: kan de tekst zelf misschien onvoldoende overtuigen? En inderdaad, dat blijkt hier het geval. Een hilarische schelmenroman zou dit zijn — ik heb niet een keer gelachen. Een grimmig sprookje — fantasierijk, ja, maar nooit beklijvend. Goed geschreven — vol taalfouten (de titel!), spaghettizinnen en storende onomatopeeën. Dit is Kulderzipken in Brusselmansstijl: een vlot verteld wervelend verhaal gelardeerd met wat cynisme en een portie stomende seks.
[Carl De Strycker] Verberg tekst

Marnix Peeters (1965) is een Vlaamse journalist die met dit boek debuteert als romancier. De hoofdpersoon is een puberjongen, die door zijn vader gedumpt werd en met een beer door de wereld gaat trekken. Al waar hij komt, belandt hij in bizarre situaties, overal heersen dood en verderf, de jongen leeft in een bizarre en groteske wereld. Het boek lijkt een hedendaagse versie van 'Alleen op de wereld'; door de wijze van vertellen is het ook een sprookjesboek vol irreële avonturen en expliciete seks. De auteur is een virtuoos taalgebruiker (met Brusselmaniaanse inslag) en daarin schuilt dan ook het plezier van dit boek. Wat hij ons werkelijk te melden heeft, blijft gissen. Wie genieten kan van de verbale acrobatiek leest een uitdagend en gedurfd boek, wie zoekt naar een diepere zin heeft een baldadig maar leeg verhaal in handen. Normale druk.