Warre kon het nooit goed genoeg doen voor zijn vader. Zijn werk in de tuin is niet zoals het hoort. En het hout voor het vuur lijkt ook al nergens naar. ‘"Je moet gaan", had zijn vader gezegd, "hier komt niks van je terecht"’. Het is van een hardvochtigheid die niet vaak voorkomt in verhalen voor kinderen, of het moeten sprookjes zijn. Warre had erg zijn best gedaan, maar alles ging mis. Wanneer Warre zijn thuis verlaat, roept zijn vader hem nog na: ‘Zoek iemand die je af en toe een schop onder je kont geef. Je moet vooruit! Zorg dat je ergens raakt! Zorg dat ik trots op je kan zijn!’ Somber wandelt Warre door een groot bos. Onderweg komt hij oude mensen tegen die hem goede raad geven. Hij vraagt steeds of ze hem een schop onder zijn kont geven, maar tevergeefs. Een oude vrouw biedt Warre onderdak aan in haar huisje in het bos. Warre helpt de vrouw en zij waardeert zijn hulp, waardoor we de jongen zien groeien. Wanneer Warre voldoende zelfvertrouwen heeft, keert hij naar huis terug. Zijn afwezigheid heeft ook zijn vader aan het denken gezet, zodat het verhaal toch een schuchter happy end kent.is een prachtig uitgevoerd prentenboek met stemmige tekeningen. Op de grote bladzijden staan soms maar enkele regels tekst. De vaak halftransparante illustraties dragen bij aan de leegte op de pagina’s. Dit boek past helemaal in de trend van nostalgisch getoonzette prentenboeken op groot formaat die we de laatste jaren hebben zien verschijnen, zoals het werk van Kaatje Vermeire. De voorwerpen in de tekeningen (ledikanten, speelgoed) en het uiterlijk van de personages suggereren dat het verhaal zich in de jaren veertig of vijftig afspeelt. De tekeningen bevatten veel voorwerpen waarop een merk- of productnaam staat. Opvallend is dat al deze teksten in het Engels zijn, zoals ‘Rice Crispies’ of ‘Enjoy Grapette Soda’. Het is niet duidelijk waarom Warre omgeven is door Engelse etiketten en opschriften, of het moet zijn dat dit is gedaan met het oog op een Engelse vertaling van het boek. De beelden zijn van Alain Verster, die in 2011 debuteerde als illustrator met (met een tekst van Edward van de Vendel). Verster prefereert de ‘donkere en wat groezelige sfeer’ van zijn werk (zoals hij het zelf noemt) boven de cartooneske stijl en de harde kleuren die hij vaak tegenkomt in hedendaagse illustraties. Toch is zijn techniek minder traditioneel en ambachtelijk dan het eindresultaat doet vermoeden. Hij stuitte er bovendien per toeval op toen hij foto’s afdrukte vanaf de computer. Een deel van de foto kwam op plakband terecht. Dit zorgde voor een intrigerend vaag beeld en sindsdien verwerkt Verster vaag afgedrukte historische foto’s in zijn illustraties. Het zijn vooral de hoofden die hij op deze manier maakt. De fotohoofden krijgen daarna een getekend lichaam. De meest geslaagde combinatie is volgens Verster een grauw, donker en ‘hard’ hoofd met een zacht, getekend lichaam.is een hoogst esthetisch boek. Maar tekst en beeld vinden elkaar niet helemaal. Dat valt vooral op bij de personages. De verhaalfiguren uit de tekst wringen met de figuren die te zien zijn in de beelden. Zo oogt de afgebeelde vader heel vriendelijk, terwijl de tekst hem neerzet als een veel hardere man. Meer eenheid op dit vlak zou het verhaal overtuigender maken. [Coosje Van der Pol] Verberg tekst

Warre kan de verwachtingen van zijn vader niet waarmaken; iedere keer ergert zijn vader zich aan hem. Uiteindelijk wordt Warre op pad gestuurd. Hij moet vragen aan de mensen of ze hem 'een schop voor zijn kont' willen geven. Warre ontdekt via een wijze man en een oud vrouwtje zijn eigen kracht en gaat weer terug naar huis, waar zijn vader hem welkom heet. De dromerige en poëtische tekeningen over twee pagina's hebben een opvallende, originele stijl; oude foto’s zijn bewerkt en als het ware overgoten met kleine tekeningetjes. Als kleuren zijn voornamelijk herfsttinten gebruikt, waartegen de gele jassen van vader en zoon helder afsteken. De wat nevelige sfeer en de vele fijn getekende details onderstrepen het sprookjesachtige karakter van de tekst. Het verhaal gaat over de frustratie en liefde van een ouder voor zijn kind en is voor jonge kinderen niet gemakkelijk te begrijpen. Het beeldende taalgebruik met de soms Vlaamse uitdrukkingen werken dit voor Nederlandse kinderen ook tegen. Het fraai uitgevoerde, grote prentenboek leent zich daarom tot voorlezen en bekijken met kinderen van ca. 6 jaar. Verberg tekst