Mijn laatste werk is net voorgesteld'', zegt Tom Schamp trots. ,,Het is eigenlijk een Frans-Vlaamse coproductie tussen de Franse uitgever Albin Michel en de Eenhoorn, op basis van een tekst van de Franse schrijfster Elisabeth Brami.''

,,De Buidelbaby is in feite een innemend dierenverhaal over meneer en mevrouw Kangoeroe wier kinderdroom in duigen valt, waarna de relatie stukloopt. Via adoptie gaat de babywens dan toch in vervulling'', vertelt Schamp.

De zelfstandige illustrator groeide op in Wemmel, zat in de scoutsbeweging en volgde Toegepaste Grafiek in Brussel en Polen. Hij woonde dertien jaar in Jette maar kwam drie jaar geleden terug in Wemmel wonen, waar zijn roots zijn.

,,We hebben heel lang gezocht naar een huis met een tuin in Brussel maar dat is haast niet te vinden, vandaar dat we terug naar Wemmel kwamen'', zegt Schamp.

Hoe komt het in feite dat Tom Schamp steeds meer voor Frankrijk werkt? ,,Ik tekende vroeger veel voor Humo en overlegde regelmatig met de toenmalige hoofdredacteur Guy Mortier. Sinds enkele jaren spits ik me me echter toe op uitgeverijen die kinderboeken uitgeven. Misschien komt dat omdat ik nu zelf zonen van 4 en 2 jaar oud heb?'', aldus Schamp, die wel nog sporadisch voor Humo en onder andere De Standaard der Letteren tekent.

Hoe zou je zelf je stijl omschrijven? ,,Ik omschrijf mijn stijl als gecompliceerd naïef, omdat ik onder meer perspectief negeer en soms dingen naast mekaar plaats. Sommigen noemen me surrealistisch en verwijzen naar Magritte maar daar heb ik zelf nooit naar gevraagd'', besluit Schamp.

Verberg tekst

Schamps kleurenparadijzen
Prentenboeken kampen nog te vaak met het vooroordeel dat ze alleen geschikt zouden zijn voor de jongste lezers. Volwassenen gaan echter vaak even hard op in de kleurige en ontroerende fantasiewerelden van illustratoren als de jonge Tom Schamp. Schamp is niet alleen illustrator uit passie, maar ook uit noodzaak; zo blijkt uit zijn recentste publicaties, De buidelbaby (met een tekst van Elisabeth Brami), en Carnavalfabet, een samenwerking met Ghislaine Romain. Beide boeken zijn ware kleurenparadijzen waarin Schamps leidmotieven (zoals een pennenvlinder of hartvormige bloemharten) frappant en elegant aanwezig zijn.
In De buidelbaby geeft de illustrator letterlijk vleugels aan de tekst van Brami. In dat boek spelen dieren een hoofdrol. Meneer en mevrouw Kangoeroe "leefden al heel lang heel gelukkig samen. Ze hoopten op een baby, maar de buidel van mevrouw Kangoeroe bleef leeg. Ze besloten een dokter te raadplegen." Ondertussen heb je door slechts enkele uitgekiende tekeningen van Schamp kennisgemaakt met hun hele levensverhaal, van hun ontmoeting aan de universiteit, tot hun trouwpartij en huwelijksreis. Dit gebeurt door middel van een getekend fotoalbum waarin je de verschillende belangrijke gebeurtenissen kan herkennen.
De dokter heeft het kangoeroekoppel echter weinig goeds te vertellen: de buidel van mevrouw Kangoeroe is te krap om ooit een baby in te dragen. Haar hart breekt en Meneer Kangoeroe is woedend en verlaat in een furie zijn vrouw. Hun dierenvrienden trachten eerst troost te brengen door hun eigen huisjes aan te bieden: "Slak was bereid haar huis uit te lenen, maar het huis was te breekbaar. Eekhoorn bood zijn hol aan, maar het hol was te nauw. Haas wou zijn warme leger geven, maar het leger was te diep. Vlinder gaf haar cocon, maar de cocon was te klein. Ekster wou haar nest afstaan, maar het nest was te hoog." Uiteindelijk komen de dieren op een lumineus idee: ze willen een buidel maken die groot genoeg is voor Mevrouw Kangoeroe om daarna een baby voor haar te zoeken. Zo geschiedt en mevrouw en meneer Kangoeroe vinden elkaar terug in hun liefde én in het buidelplan en zo lukt het om een gelukkig gezin te stichten. Meer zelfs: samen met hun gezin richten ze een fabriek op voor babybuidels. "De meeste mama's dragen hun baby tot die geboren wordt, maar papa's willen dat gevoel graag delen. Zo gauw de baby er is, willen zij die op hun beurt op hun buik dicht bij hun hart dragen. Daarom opende meneer Kangoeroe een fabriek waar dag en nacht buidels werden gemaakt. En mevrouw Kangoeroe begon tussen het voeden en verschonen door een boek te schrijven: Buidelbaby's zijn altijd dichtbij. Het werd een bestseller"
De verrassende manier waarop Schamp de woorden niet alleen illustreert maar ook 'getekende werelden' creëert, komt nog meer tot uiting in Carnavalfabet. Ghislaine Roman heeft een leidraad van woorden geweven waar Schamp zijn fantasieën op kan botvieren. Net als bij De Buidelbaby - waarin de eerste twee bladzijden betekenisvol grijs zijn, terwijl de laatste bladzijden een babyroze tint hebben - dragen ook de eerste en laatste bladzijden van Carnavalfabet een subtiele betekenis in zich. Ze refereren nl. aan een fantasiestad die zich opmaakt voor een carnavalstoet of indommelt erna. Door de duisternis waarin allerlei vreemde figuren en machinerieën tot leven lijken te komen, is de sfeer van Fritz Langs film 'Metropolis' niet ver weg.
Wanneer de stoet aanvangt, lezen we: "De A begint de stoet zoals het moet met een lach. Door zijn bolle maag volgt de B nogal traag. Achter hem slingert gemaskerd de C en - hé, wie loopt mee met die dekselse D?" En zo gaat het door met bv. de M, die weer eens verliefd is, of de R, die arrogant als een prins voorbij schrijdt, en ten slotte de Z, die altijd als laatste komt. Met smeuïge gouache in speelse kleuren én figuren verbeeldt Schamp de werelden die de letters bij hem oproepen. Daarbij schuwt hij zelfs autobiografische wenken niet, zoals de getekende associaties die hij bij de T of de M maakt. Elke letter vormt voor Schamp de aanleiding om een van kleurenpalet perfect uitgebalanceerde fantasiewereld te creëren. Naast de steeds terugkerende pennenvlinder en bloemetjes, paraderen zowel zebra's en Zorro's als dieven, broodjes kipfilet, Chinese thee en piratenhoeden in dit Carnavalfabet. Stuk voor stuk gaat het om even guitige als rake associaties bij de letters.
Het boek is een knotsgekke kennismaking met het alfabet en een fantastisch kijkavontuur. Tom Schamp weet de complexiteit van leven en liefde op een even kleurrijke, ingenieuze, heldere als fantasierijke manier te verbeelden. Hij denkt al tekenend en zijn tekeningen zetten aan tot bijzondere denkavonturen. [Els Van Steenberghe] Verberg tekst

Een kangoeroe-echtpaar kan geen kinderen krijgen, omdat de buidel van de kangoeroevrouw te klein is. Haar man, die eigenlijk heel veel van haar houdt, verlaat haar hierom. Met hulp van vrienden komt het weer goed en komen zij tot een oplossing: adoptie van een mensenkind. Een gemaakte buidel hoort hierbij, zodat, nu beide ouders het kind kunnen dragen, want 'een kind moet zich gedragen voelen'. Zeer verzorgd, fraai vormgegeven, kunstzinnig prentenboek in oblong formaat. Schutbladen van effen gekleurd papier: grijs (voorin), roze (achterin): symbolisch. Na het titelblad -een schilderij op zich- en aan het eind van het verhaal een spread zonder tekst met z.g. 'foto's' waarbij de laatste bladzijde de tegenhanger is van de titelbladzijde: ouders zonder en met kind. De platen, schilderijtjes, zijn in gemengde techniek (collage-), zeer stilistisch, bijna surrealistisch. Ze laten veel details zien, die een meerwaarde toevoegen aan de tekst, die er tegenover staat op een witte ondergrond. Een verhaal met diverse lagen: over adoptie, maar ook over liefde: liefde voor elkaar, vriendschap/liefde, liefde van ouders voor een kind. Een verhaal waarin tevens gespeeld wordt met taal. Een aanwinst voor ieder die wil kijken en (voorlezen). Vanaf 4 à 5 jaar. Verberg tekst

Verliefd worden, samen studeren, samen reizen, samen wonen, samen kindjes krijgen, … Zo gaat het sprookje meestal. Maar voor meneer en mevrouw Kangoeroe is het sprookje voorlopig gestopt bij het samen wonen. Ze leven al héél lang samen, maar de kindjes laten op zich wachten. Tot de dokter een nare mededeling heeft: de buidel van mevrouw Kangoeroe is te klein voor een baby. Mevrouw kangoeroe is verdrietig, meneer Kangoeroe is boos. Zo boos dat hij vergeet hoeveel hij van mevrouw Kangoeroe houdt, zo boos dat hij zijn koffers pakt en vertrekt. Maar de vrienden van meneer en mevrouw Kangoeroe blijven niet bij de pakken zitten. Ze zorgen voor een oplossing waardoor mevrouw Kangoeroe toch een baby kan dragen en waardoor meneer Kangoeroe beseft dat de enige met wie hij kinderen wil mevrouw Kangoeroe is. ‘De buidelbaby’ is een bijzonder origineel boekje over het niet kunnen krijgen van kinderen en over adoptie. Op een sobere, maar ludieke en humoristische manier wordt het verhaal van meneer en mevrouw Kangoeroe neergeschreven. De woorden zijn hier slechts de helft van het verhaal, de krachtige prenten leveren een meer dan behoorlijke bijdrage aan het eindresultaat. Twee opmerkingen bij dit schattige boek: in de eerste plaats is het jammer dat het verhaal op het einde de ‘melige’ toer op gaat en in de tweede plaats is het een beetje de vraag of dit een prentenboek is dat je aan kinderen voorleest.
Verberg tekst